Αίμα - Δάκρυα - Ιδρώτας
Στο καφέ «Θυμωμένο Πορτραίτο» εκτίθενται αυτές τις μέρες τα έργα της κυρίας Χάιδως Δελιάλη. Μια ματιά στους αναρτημένους πίνακες αρκεί για να μας πείσει ότι έχουμε μπροστά μας την πλέον εμετική «στρατευμένη» χρήση των μέσων της ζωγραφικής. Εδώ βλέπουμε πάνω στον καμβά απλώς και μόνο μια ελληνική σημαία, πιο πέρα ένα αθλητή να χύνει το αίμα του στο βωμό του ολυμπισμού (δεν διακρίνουμε ωστόσο πουθενά το logo της Αdidas, ή της Cosmote), παραδίπλα διαβάζουμε γραμμένες πάνω στο ξύλο τις ιερές λέξεις «γένος» και «φυλή» -παντού βλέπουμε δάφνες, μετάλλια, κομμάτια από τη σημαία του έθνους, ίχνη από το μεγαλείο του. Πρέπει ομολογουμένως να ανατριχιάσουμε...και πάνω απ’ όλα να νιώσουμε ναυτία.
Μετά το Dada, έτσι κι αλλιώς, μάθαμε να είμαστε εχθρικοί/ες απέναντι στην Τέχνη (τους) και τα Γράμματά (τους). Εδώ, όμως, πρόκειται για κάτι περισσότερο χυδαίο από τον ανούσιο μοντερνισμό : για μια αποκρουστική προπαγάνδα η οποία μόνο με την ναζιστική «αισθητική» που επιστρατεύτηκε για την ολυμπιάδα του ’36 μπορεί να συγκριθεί. Αν οι πίνακες της κυρίας Χάιδως Δελιάλη ήταν απλώς δείγμα μιας εθνικιστικής κακογουστιάς, θα μπορούσαμε να αρκεστούμε σε ένα ξέσπασμα γέλιων. Μας θυμίζει όμως πολύ τις ολυμπιακές διαφημίσεις της Vodafone, τις επαναλαμβανόμενες εικόνες με τους μυώδεις αθλητές και αθλήτριες που, κάτω από την Ακρόπολη, πραγματώνουν την εθνική ανωτερότητα, τους πρώην κνίτες που τραγουδούν δακρυσμένοι «για την ελλάδα», τον Καχιασβίλι που σηκώνει, με τα μπράτσα του, ψηλά τα κέρδη των ελλήνων τραπεζιτών.
Δεν έχουμε καμία αυταπάτη για το ότι σε αυτόν τον κόσμο, τον κατακλυσμένο από εμπορεύματα, το αίμα και ο ιδρώτας, το ίδιο το ανθρώπινο σώμα, μπορούν να αγοραστούν και να πωληθούν και ακόμα περισσότερο να γίνουν θέαμα – μία αντεστραμμένη δηλαδή ανταλλάξιμη πραγματικότητα του συγκεκριμένου αίματος, του συγκεκριμένου ιδρώτα, του συγκεκριμένου σώματος. Ξέρουμε όμως επίσης καλά ότι το σώμα ως εμπόρευμα και ως θέαμα, από τους ναζιστικούς ολυμπιακούς του Βερολίνου και μετά, χρησιμοποιείται για να επιβεβαιώσει τα ιδεώδη της φυλής και της πατρίδας, του εθνικού μεγαλείου, της εθνικής καθαρότητας, και προπάντων των όπλων του κράτους: του άξιου να χυθεί στα πεδία των μαχών αίματος, του άξιου να στάξει στα εργασιακά τους κάτεργα ιδρώτα.
Οι πίνακες της κυρίας Χάιδως Δελιάλη εντάσσονται σε μια τέτοια κατεύθυνση : αποτελούν εξιδανίκευση της σιωπής που το κράτος σήμερα επιβάλλει απ’ άκρη σε άκρη στην κοινωνία, στο όνομα ενός ρατσιστικού, εθνικιστικού, αυταρχικού ολυμπισμού, για να «σηκωθούν λίγο ακόμα ψηλότερα» οι δείκτες στους ισολογισμούς των αφεντικών, είναι ένας γκεμπελισμός αλά ελληνικάμε λαδομπογιές και καμβάδες. Τέτοιες εχθροπραξίες ενάντια στην οικουμενική επιθυμία και άρα εχθροπραξίες ενάντια στην καθολική δυνατότητα για την κοινωνική απελευθέρωση δεν μπορούν να μείνουν αναπάντητες.
Σουρρεαλιστική Ομάδα στα Γιάννενα
1/11/2003
