Για άλλη μια φορά, η επάνοδος
της καθημερινής ζωής στην κανονικότητά της γίνεται μέσω των μπάτσων και των
δικαστών.
Καταπολέμηση της διάχυτης
ανομίας στον αστεακό χώρο: ιδού ποιο είναι το σύνθημα που ενώνει όλους όσοι θέλουν
να περισώσουν τον κόσμο-όπως-τον-ξέραμε, από τους πιο συνεσταλμένους απολογητές
ως τα πιο εξαχρειωμένα μαντρόσκυλα. Αφού διασφαλίστηκε το ευρωπαϊκό status της χώρας, αφού
τέθηκαν, μέσω μιας τρομακτικής υποτίμησης της ζωντανής εργασίας, οι όροι για
την ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας, τώρα σήμανε η ώρα της αποκατάστασης της Τάξης
με το Ταυ κεφαλαίο. Ή μάλλον όλα αυτά πάνε πακέτο: είναι όψεις της ίδιας
αθλιότητας, της ίδιας κανονικοποιημένης, οργανωμένης όπως ένα ευφάνταστο
διαφημιστικό σποτ, βαρβαρότητας που επικρατούσε πριν το 2008 και που σήμερα μας
καλούν να αναγνωρίσουμε, και να υποδεχθούμε πανηγυρικά, ως την πολυαναμενόμενη
«έξοδο από την κρίση», ως τη «σωτηρία» μας.
Όπως και σε όλες τις ευρωπαϊκές
μητροπόλεις, ο αστεακός χώρος πρέπει να (ξανα)γίνει λειτουργικός, ως έδαφος στο
οποίο η πολιτική καταπίεση και η ταξική εκμετάλλευση, ο εκμηδενισμός, με άλλα
λόγια, της αυτονομίας μας, και η πραγματική υπαγωγή της δημιουργικότητάς μας
στο κεφάλαιο, διεξάγονται ομαλά, χωρίς σοβαρές εντάσεις και τριβές, εδραιώνονται
ως κάτι το σύνηθες, εξιδανικεύονται ως «νόμος» και «τάξη».
Στον κόσμο-όπως-τον-ξέραμε είναι
φυσιολογικό να σε ξεβράζει η θάλασσα ως ένα νεκρό ανώνυμο σώμα αν είχες
προσπαθήσει να διέλθεις χωρίς χαρτιά τα σύνορα μιας χώρας (το ευρωπαϊκό status που λέγαμε … ), είναι
φυσιολογικό, μια ωραία πρωία, να απολύεσαι και να καταλήγεις, αν δεν έχεις
καβάτζες, να πεθάνεις στο δρόμο, είναι φυσιολογικό να πουλάς τη δύναμή σου προς
εργασία και να αναπληρώνεις την κλεμμένη σου ζωή με αγορές εμπορευμάτων, είναι
φυσιολογικό να ανταγωνίζεσαι το διπλανό σου για μια θέση κάτω από τον
εκτυφλωτικό ήλιο του κεφαλαίου, είναι φυσιολογικό να σκέφτεσαι, να
επικοινωνείς, να διασκεδάζεις, να γαμάς και να γαμιέσαι, με τη μεσολάβηση
εταιρειών, είναι φυσιολογικό να αξιοποιείς το λεγόμενο ελεύθερό σου χρόνο κατά
τρόπο ώστε να διαιωνίζεις την καταστατική ανελευθερία σου. Αντίθετα, το να
οικοδομείς πειραματικά μια καθημερινότητα αγωνιζόμενος/η ενάντια στις
υπάρχουσες συνθήκες, και στη βάση της αλληλεγγύης, της ισότητας, της αυτονομίας
και της συνευθύνης που η αυτονομία συνεπάγεται, αυτό είναι ακριβώς μια «άνομη»
συμπεριφορά, όχι «παράνομη», αλλά κάτι παραπάνω, «άνομη», μια συμπεριφορά πέραν
του νόμου, γιατί δείχνει πέραν από τη φυλακή που η ζωή σήμερα είναι.
Δεν πρέπει, επομένως, να μας
εκπλήσσει το γεγονός ότι αυτές τις μέρες μιλάνε περί «Βίλας Ανομίας», με τις
ίδιες υστερικές κορώνες που χρησιμοποιούσαν ενάντια σε κάθε πρόσφατη εκδήλωση
συλλογικής πολιτικής ανυπακοής (όπως π.χ. τα κινήματα άρνησης πληρωμής
«χαρατσιών», διοδίων στις εθνικές οδούς, και εισιτηρίων στα ΜΜΕ), οι υπουργοί
μιας κυβέρνησης που, κατά τα λοιπά, δεν διστάζει να κουρελιάσει τη συνταγματική
νομιμότητα όταν πρόκειται για την υπερψήφιση και την εφαρμογή των «αναγκαίων,
διαρθρωτικών και μη, μεταρρυθμίσεων», δηλαδή των απολύσεων, των περικοπών των
κοινωνικών δαπανών, της ληστρικής αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου υπέρ των
αφεντικών. Η κολοσσιαία υποκρισία των μόνων πραγματικά ανόμων που ωρύονται περί
«ανομίας», ενώ οι ίδιοι τοποθετούνται προ
του νόμου, κόβοντας και ράβοντας το νόμο κατά το δοκούν, όταν βέβαια δεν
τσακώνονται μεταξύ τους για τα στικάκια με τα ονόματα των φοροφυγάδων
καπιταλιστών, μετατρέπεται πλέον σε μια πολιτική στρατηγική επιβολής ενός
καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης με κοινοβουλευτικό μανδύα.
Χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις
λοιπόν: εκείνοι και εκείνες που επιχείρησαν να ανακαταλάβουν το χώρο της Villa Amalias και να τον
υπερασπιστούν ως μια εστία αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης, όπως και εκείνοι
και εκείνες που σε διάφορες γωνιές αυτής της χώρας υπερασπίζονται ανάλογα
εγχειρήματα, από συλλογικές κουζίνες και κοινωνικά ιατρεία μέχρι αρχεία
προλεταριακής αντι-γνώσης και αυτοδιαχειρίζομενους ραδιοφωνικούς σταθμούς,
κρατάνε το παράθυρο του χειραφετημένου μέλλοντος ανοιχτό. Αυτός είναι ο λόγος
που βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής σήμερα, όταν τα αφεντικά
πασχίζουν, αξιοποιώντας την ευχέρεια «νόμιμης βίας», και θεσμοποιημένης
ανομίας, που τους παρέχει το κράτος τους, να ξαναστήσουν τον
κόσμο-όπως-τον-ξέραμε στα πόδια του, μετά από μια πενταετία κατά την οποία ο
καθρέφτης της κυριαρχίας τους ράγισε. Αυτός, όμως, είναι και λόγος για τον
οποίον οι νίκες ή οι ήττες αυτών των συγκεκριμένων συντρόφων είναι και νίκες ή
ήττες ενός πολύ ευρύτερου κοινωνικού δυναμικού, όσων αρνούνται να υπογράψουν ειρήνη
με έναν κόσμο όπου η εκμετάλλευση και η ανελευθερία είναι φυσιολογικές
καταστάσεις, όσων επιμένουν να αγωνίζονται εδώ και τώρα για την αλλαγή της
ζωής.
Σε αυτήν τη μάχη, είμαστε μαζί
με τις συλλογικότητες των καταλήψεων, και γενικότερα των αυτοδιαχειριζόμενων
κοινωνικών χώρων, όχι επειδή μας αρέσει το εναλλακτικό lifestyle, αλλά επειδή αυτοί οι χώροι
αποτελούν εστίες αντίστασης στην κυρίαρχη βαρβαρότητα, και τόπους όπου
καθημερινά επινοείται μια αληθινή κοινότητα, μια αναδυόμενη κοινότητα των
ανθρώπινων όντων, μια ποίηση από το μέλλον, τις εκλάμψεις της οποίας κανένας
δικαστής και κανένας μπάτσος δεν μπορεί να καταστείλει.
Ας το ξαναπούμε, για να μην
ξεχαστούμε ούτε κι εμείς, σε αυτούς τους μαύρους καιρούς, και κυρίως για να μην
το ξεχάσουν ούτε κι οι εχθροί μας:
Δεν θα μας νικήσουν ποτέ!!!
12.1.13
Υπερρεαλιστική Ομάδα Αθηνών
